Ben helemaal wild van Suzanne omdat ze naturel chique elegant is zonder verwaand te zijn en ook zo les of leiding geeft en omdat ik me vrolijk en vrij voel met en bij haar .. en dat ik haar “hoger” heb zitten dan mezelf, intelligenter en slimmer vaak, rustiger, meer knap, meer focus, strakker, doelgericht, efficiënt en niet te .. als ik erover na ga denken, dan is ze net zoals Margalith te mooi en te knap voor me .. een vriend van Suzanne is elke dag vereerd dat hij met zo’n lady goddess mag zijn. Ze tilt hem en velen naar haar of beter een “hoger” niveau. Suzanne is meer chique en knap en mooi dan de dame in de clip take it off, slow steady, undress, impress en ik lijk op die maffe jongen .. zonder dat gefrustreerde sex gedoe, mind you. Oekraïense Julia lijkt trouwens op aatig, de dame, in de clip
https://www.youtube.com/watch?v=jWVNji4yYsw
Door het isotoop rubidium in de meteorieten te bestuderen heeft men de leeftijd van de zon gedateerd op 4,6 miljard jaar. De zon is dus net even wat ouder dan de aarde
De zon is veel groter dan de aarde. De middellijn bedraagt 1,4 miljoen kilometer, ruim honderd keer de middellijn van de aarde. Een ketting van honderd aardbollen zou dus strakgespannen in de zon passen. En als de zon hol was, zouden er meer dan één miljoen aardbollen in kunnen verdwijnen.
Jupiter, mars en de zon zijn 4,603 miljard jaar oud, de andere (grotere) planeten rond de 4,5 miljard jaar, raar dat het zonnestelsel 4,57 miljard jaar oud zou zijn als de zon, Jupiter en mars 4,6 miljard jaar oud zijn .. en dat de aarde 4,54 miljard jaar oud is, de maan 4,53 miljard jaar oud en mercurius, venus, saturnus, uranus en neptunus 4,50 miljard jaar oud zouden zijn .. dus de zon, jupiter en mars de oudste, dan de aarde, dan de maan en dan even oud mercurius, venus, saturnus, uranus en neptunus.
I'm afraid of americans, zong david bowie, i'm afraid of (religious) stoepid people, that is plus 65% of the world .. a world coming to an end within 50-80 years, good to get rid of "human" pigchickens, a shame of a beautiful planet .. raar dat david bowie in zijn berlijnse periode nazi spullen verzamelde, geloof ik .. daarna nooit meer over gelezen of gehoord .. iedereen mag dwalen of foute opmerkingen maken tot je een adolf hitler, vlad poetin, barbara rottend huichelbekkie martha neeter braaksma van de griend, greet wilders of donald trump wordt. Ik breng ook spottend de hitler groet naar negatief genoemden, het liefst als ze 20 centimeter voor me beneden op de trap staan, zo hard mogelijk .. meer een duw tegen hitler mentaliteit .. ik ben nu 2 weken thuis en 2 keer geschrokken na 23.00 uur van huismuissie op het aanrecht, verder zie of hoor ik hem haar niet .. ook toevallig, dan zie ik buiten een muis rennen voor se leven .. met al die poezen (2 vaak in de narcislaan en 2-3 regelmatige bezoekers)
I disapprove of what you say, but will defend to the death your right to say it. The words above reportedly originated with an English author named Evelyn Beatrice Hall in 1906. There is a different version in French, but I do not think it is authentic:
Monsieur l’abbé, je déteste ce que vous écrivez, mais je donnerai ma vie pour que vous puissiez continuer à écrire.
Here is one rendering in English: Monsieur l’abbé, I detest what you write, but I would give my life to make it possible for you to continue to write.
What do you think?
Quote Investigator: Voltaire was the pen name of François-Marie Arouet who died in 1778. The earliest evidence of the saying appeared many years afterwards in the 1906 book “The Friends of Voltaire” by S. G. Tallentyre which was the pseudonym of historian Evelyn Beatrice Hall. Her book described an incident involving the French philosopher Claude-Adrien Helvétius who in 1758 published a controversial work titled “De l’esprit” (“On the Mind”). The book was condemned in the Parlement of Paris and by the Collège de Sorbonne. Voltaire was unimpressed with the text, but he considered the attacks unjustified. After Voltaire learned that the book by Helvétius had been publicly incinerated he reacted as follows according to Hall:[1] ‘What a fuss about an omelette!’ he had exclaimed when he heard of the burning. How abominably unjust to persecute a man for such an airy trifle as that! ‘I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it,’ was his attitude now.
Not my monkey, not my business
Goh, wat was Aska toch het tegendeel van mij, intelligenter .. en zo zakelijk volwassen .. en heel vreemd, teleurgesteld in mij, ze verwachtte op grond van mijn uiterlijk een soort steve jobs en dan was ik zo’n maffe domme naïeve flierefluiter .. en ze moest om me lachen na twee maanden, zo’n gek geval en hoe ik haar redelijk treffend beschreef, alleen daarom al ben ik volledig ongeschikt. Zij, Aska, is business to business .. en raar dat ik na de eerste afspraak of samen iets drinken nog dacht een kans te maken .. ze heeft hypnotische invloed en is erg knap, qua uiterlijk en innerlijk .. en ze vertelde me of beschreef hoe een man manisch depressief raakte door haar, die invloed had ze op mij ook enigszins. En ik heb haar wel een paar maanden vorig jaar niet kwaadaardig gestalkt, nu helemaal niet meer .. en ik vermoed dat zij dat 44 telefoonnummer was met dat muziek spel om geld te verdienen (of mede bedenkster), vreemde dingen gebeuren er toch in mijn leven .. en dat er zoveel zinloze energie en moeite .. de mensheid is compleet gek, zelfs zo’n hyper intelligente Aska .. ze is het tegendeel van gek, ziet juist heel scherp en goed business opportunities and how to realise them .. ze lijkt me daarin toch wat doorgeslagen, hyper efficiënt en boos of geïrriteerd als ze merkt hoe suf en dom de mensen om haar heen zijn. Als mensen boos zijn of kwaad worden, zie adolf hitler in zijn toespraken, dan weet je hoe ze zijn. En ze is een katholieke kut, dan is je iq 10 punten lager, geen 150/150 maar 140/150 bij aska schuhholz.
Zo had ik even contact met een communicatie medewerkster bij het ministerie van VWS in 2011. In 1990 had je gemiddeld 2 juristen bij een ministerie, 1 econoom, 1 ingenieur, 2 bestuurskundigen, historicus, socioloog, varia, 2 secretaresses, 0,5 ict en 0,5 communicatie medewerkster die werk zocht, nauwelijks beveiliging, beveiliging was een vriendelijke receptioniste .. in 2015 had je gemiddeld 2 juristen, 2 communicatie medewerksters (piet nsb vvd mark edith schippers yesilgoz kutte rutte goebbels de telegraaf propaganda) die ik bijna nooit aardig vond (en op een bepaalde manier dommig, naar werk zoekend, we hebben geen werk dus laten we maar doen alsof we werk hebben, of zogenaamd werk genereren, toch al een kenmerk van de overheid, jachtig, stress, nerveus over de leegheid van zichzelf, het werk en de wereld) 1 econoom, 1 ingenieur, 3 tot 4 bestuurskundigen, psychologen 🤮, historici, gestudeerd gespuis en 2 secretaresses en 1 ict er .. en een bespottelijk gegroeide dienst beveiliging met overal dure toegangspoorten en andere waanzin omdat de maffia, de kgb russen, terroristen, de islam en iedereen de nsb vvd ggg ss ccccccchicken cunts schoof, yesilgoz, van der plas, van de griend, piggies willy maximanalia, wilders en omtzigt belagen, die hebben het uniform om zich heen nodig voor een veilig gevoel, de ijdele verwaande rottende smerige stupide schijtlijsters 🤮🧟♀️☠️🤮).
Ze, de communicatie medewerkster, zei toen heel snibbig en kwaad tegen me, dat is niet b2b .. en ik naïef “wat is dat, b2b ?” Woedend kwam eruit “business to business” en ze stapte, beende driftig weg en ik zou haar nooit meer zien .. maar het ging in de wet op de dierproeven helemaal niet over business to business .. die qua uiterlijk knappe communicatie specialiste had op èèn of andere manier een waan in de ijdele verwaande verrotte doodse kutkop dat alles, ook de overheid, business to business was of moest zijn. Wat zijn de mensen na hun 17e of 22 ste meestal krankzinnig, enkel de waan is aan allen gegeven.
Toch nog steeds onderrug pijn, maar veel minder, gisterochtend werd ik bijna misselijk van de pijn en werd het me af en toe zwart met sterretjes voor de ogen .. nu lijkt het alsof mijn bovenlichaam scheef op mijn benen staat. Wat dat betreft zijn ibuprofen en vooral wiet gevaarlijk, ik voel de lichamelijke pijn niet meer. Toen mijn enkel dubbel klapte begin 2018 wilde ik gewoon doorgaan met sporten, een pittige aerobics les, vanwege 2 gram wiet, terwijl ik daarna 3 maanden kreupel liep, je voelt geen pijn meer als waarschuwing van je lichaam aan je hersenen.
My bad dream, my night mare : things that you’re liable to read in the bible, it ain’t so, also according to Albert Einstein an outdated bombastic pompous childish violent book of fairy tales george w bush and too many other dumb pigchickenss believe in .. we’re only interested in ourselves, our idle chatter, our vain stupid greedy selfish senseless conceited complacent chained conformist conservative corrupt christian competing coward chicken cunt cackling and grunting
elke ochtend “nog een rondje !” tegen de aarde roepen
shalaaa, the magical mystery tour is waiting to take you away
https://www.youtube.com/watch?v=9FFLp_w6kH8
https://www.youtube.com/watch?v=80Sww7vubys
https://www.youtube.com/watch?v=9_c2XZd9mMo
https://www.youtube.com/watch?v=abyEOIvMdRY
Zenyatta Mondatta
They called it 'The Police Picnic' - a festival. But where were the grey clouds, the steady drizzle of rain, the mud, the can fight?
Instead The Grove, Oakville, just outside Toronto, was rewarded with the sun in its Sunday best hitting the high '80's, cloudless skies of azure blue and 30,000 fresh and healthy inhabitants of ''the young country''.
Vancouver band the Payolas, signed to Police manage Miles Copeland's label IRS, confirmed the lack of identity that characterises Canadian bands. They were directionless and had a varied catalogue of pop pastiches like a Clash song, a Mott song, an Any Trouble song, a Police song and the obligatory ''people who like to rock'' song. The set's brevity was its saving grace.
England's finest rock eccentric John Otway and his cohort Wild Willy Barratt were next. Barratt was dressed in an outrageous purple wig, a stage pass on top of his natural blond tresses.
They kicked off with a dreadful version of 'The House Of The Rising Sun', complete with an Otway nod to rock stardom as he hurled his Gibson to an offstage roadie, narrowly avoiding decapitating the wretch. The Oxfordshire due were as appalling as usual. But it's difficult to dislike somebody who wears a constant schoolboy smirk in a manner that seems to say ''one day they'll find out I'm talentless but until then I'll have a laugh.''
He ran trough his ''hits'', probably with a sword, while the crowd polarised into those who loved it and those who threw fruit. When Otway grew sick of trying to get hit he walked off after a hysterical version of 'Cor Baby, That's Really Free' with the stage resembling Covent Garden market.
The real surprise of the day was the vociferous support that greeted Killing Joke's first north American appearance. Singer Jaz ran onto the stage, his face blacked up like a commando and gave the first of his crazed stares and manic laughs.
''The sun may be shining now but playtime doesn't last forever'', he threatened as the band launched into the first of many relentless razor blade-edged guitar riffs laced with what sounded like primal screaming at its best.
The grinding row was as musical as Battersea Power Station and all the loopy psycho grins and malevolent looks made me want to reach for the Anadin rather than force feed myself whatever political message they contained.
It was only on the excellent 'Requiem' that the latent violence and anger hit a perfect balance and became more than just empty posturing.
But the band are playing with fire. One fan dressed in Killing Joke motifs pulled a knife on a female at the front of the stage and was surrounded by security faster than President Reagan. Then they flexed their considerable muscles on his body to the accompaniment of Killing Joke's brand of musical malevolence.
After that, the gently synth doodlings of Canadian mystery man Nash The Slash seemed a welcome relief, the bandaged head this time covered with a white helmet. In his matching shirt and trousers he resembled a refugee from 'Chips' who had had a near fatal accident.
His synth and heavy fuzz toned versions of 'Deadman's Curve', '19th Nervous Breakdown' and the bruised forehead classic 'Smoke On The Water', here renamed 'Dopes On The Water', gave back the crowd its sense of humour. There was no other reaction possible to this reincarnation of the 'Invisible Man' and his vacuous sound but to have a laugh.
At this point my bodily functions beat my sense of duty and I went in search of food and very cold drink and missed the performances of Oingo Boingo (who were described as ''alright'' and ''not bad'' by solicited testimony) and veteran Iggy Pop (described as ''dull'' but ''popular'').
I got back in time for the Go Go's, the all female quintet who have changed from a nervous and flakey outfit into almost the perfect pop aggregation. They are now an irresistible cocktail of power and pop perception. They have hooks, that grab tight and don't let go. They sounded fresh and spirited with the slinky stylishness of lead singer Belinda Carlisle, the bubbling enthusiasm of rhythm guitarist Jane Wiedlin and the punchy but bouncy drumwork of Gina Schock on the all important beat.
Songs like the new single 'Our Lips Are Sealed', co-written by Special Terry Hall, 'We Got The Beat' and 'Tonite' sounded like classics and they will be well worth checking out when they come to Britain in October.
As soon as the rousing reception for the Go Go's had died, it was replaced with the chant of ''Specials, Specials'', building up to a crescendo by the time Coventry's finest hit the stage. Bathed in blue light they exploded into 'Concrete Jungle'.
Neville, as always the dervish, Horace, the gentleman, stylishly flinging himself across stage, Jerry, in possession of his cheesiest of grins under his Parisian painter look, complete with goatee and beret, Terry and Roddy always in control, happy just to observe as Linval starts yet another shuffle across the stage to Brad's solid beat.
The band played a Greatest Hits' set interrupted only by Rhoda's 'The Boiler', a tale of rape and sexual degradation, 'Why', Linval's plaintive questioning of fascist ideology and 'Friday Night/Saturday Morning', Terry's painful look at adolescence.
'Rat Race', 'Nite Clubbing', 'Man At C&A', 'International Jet Set' and 'Enjoy Yourself' elicited scenes of joy that paralleled the Royal Wedding and then they struck the winning punch on the encore 'Ghost Town', a triumph of songwriting which topped the best set of the day.
The little girls understand The Police; they had been crushed at the front for some 11 hours and began to pass out as the moment for the three most popular blondes since Harry, Harlowe and Monroe to appear approached.
The lights came up and my eardrum nearly burst as thousands of pubescent voices shrieked as the blond bombers went into the Lolita anthem of 'Don't Stand So Close To Me'. Sting wound up his first ''Woo wee ooooh!'' of the night and his throat seemed to have lost that youthful sparkle but the crowd were more than willing to join in.
But credit where credit is due. This was Stewart Copeland's show. The man was a percussive marvel. He was light of touch, full of surprises and never staid. He was an octopus, always finding the extra to kick the songs up another notch when already at full strength.
Guitarist Andy Summers looked serious for the most part while Sting frequently went to the front of the stage to gyrate and give a few more girls their first orgasm.
They played all the hits like 'Walking On The Moon', the insidious 'De Do Do Do, De Da Da Da', 'Truth Hits Everybody', the brilliant 'Message In A Bottle' and 'Roxanne'.
Of the new songs from the forthcoming 'Ghost In The Machine' album, very little stuck out as being particularly memorable. The single 'Invisible Sun', ''A song about Belfast, but applies to every city in England and Scotland, so what's the difference'', contained a wiry Summers solo but its theme of escape didn't stray beyond the ordinary.
'Shadows In The Rain' had a heavier Jamaican beat with an ethereal synth backing and Sting hollered out a bluesy vocal line in the best Bob Marley tradition. Summers' guitar was superb, producing glistening shards of chords on an atmospheric piece with little substance.
They brought on a horn section for 'When The World Is Running Down' and they sounded great. 'Demolition Man', the song Sting wrote for Grace Jones, was funk riff of no real consequence but it had a nice old fashioned rock soul feel. The other two new numbers 'One World Is Enough For All Of Us', a limp white reggae number, and 'Spirits In The Material World', with a classy trumpet solo, both sounded ordinary.
But as with most things Police, the little girls understood.
(c) Record Mirror by Mike Gardner
