Wat een stom joch ken ik je wel fertelle

Mei ken het gewoon niks schele  

"So, vakantie, weer van se RUKKESTEIN, RUKKEN MAAR, HOPLA, HOLALALALAAAAA, HOLA, HOLA, HOLA, HOLALALALALAHAAAAA, HOLEEEEE, HOSEEE, spuiten maarrrrrrr ! " zongen Pieter Kolb (14 jaar) en David cornelis Hoogeveen dan op de bank(13 jaar, nog geen natte droom gehad, die had hij met 14 en 10 maanden of so, soals hij me self fertelde, o, ja, gefeliciteerd sjei ik maar), wat Annemieke met een moralistisch beteuterd nuffig surig opgetrokken mondje en wenkbrauwen viezig keikend eende bekkie aan me vertelde, wat moet ik daar nu om lachen, toen was ik ook verontwaardigd !

Ko(s)mische diepte
                                 punten

EUROPESE GRONDWET: iedereen is vrij, gelijkwaardig (niemand is meer of minder, hiërarchie wordt afgeschaft, vervangen door sociale anarchie) en sociaal solidair; elke Europese burger vanaf 18 jaar ontvangt 2000 eur per maand en een maximum van 4000 eur per maand voor 24 uur werk, studie om mensdier- en planeet aarde vriendelijk te werken, de aarde en goede mensheid te redden, het mammon bedrijfsleven verliest het krankzinnige primaat, bestuur en bezit wordt min of meer binnen 4/10 jaar afgeschaft, een vrije, gelijkwaardige, sociale, solidaire, gezonde wereld, die gered moet worden van greedy animal farm mammonkanker varkentjes die met olie, kolen, gas en plastic alles verbranden en vernielen. 

Wat een cliché ! 

 CO2 is gebakken lucht

hier fan ondere een beidrage fan mei, ken mei et schele :
 SJAAK SWART, in loving memory of Barry Hulshoff, Wim Suurbier & Johan Cruyff en feele andere 

Perfec huwe lijk
Jaren, jaren, nee maar jaren lang dag Belinda (36) dat se een perfec huwe lijk had. Maar dr man bleek een groot geheim foor dr te hebbe: follegt laater. 

Gelukkigste frau op aarde
“De aafond erfoor seittie nog dat hij me so freeselijk had gemist. Ik was terug gekome fan een friendinne week end. Met een wijntje, kwasi elegant nonchalant in me hand hep ik em me nieuwste aankope laate sien die ik tijdens t shoppe hat opgeduikelt. Ik foelde me de gelukkigste vrouw te wereld ken ik je wel fertelle.

Lange, swarte haren
De folgende dag staarde ik bei het opmaake fan ons bed naar de lange swarte haar op se hoof kussen. Ik ben blond. Hij heef een escort geboekt, dag ik meteen, maar ik ferdrong die gedachte snel. In onse ferkeeringstijd, veertien jaar geleden, hadde we elkaar beloof nooit met andere te rommele ken ik je wel fertelle. 

Nieuw beweis
Thierry sou me eg nooit bedriege. Koortsachtig dag ik na: de ene buurfrau was blond, aan de andere kant woonde een bejaard stel. De Antilliaanse dame op de hoek had kort haar. Ik bleef piekere en verschoonde uiteindelek in traane et bed om meer ‘bewijs’ te finde, een slipje of so, weet ik et, want mijn ken et dus niks schele allemaal, ik fertel et ferhaal na soals ik et hoorde. Maar er lag dus niets. Met een smoes keek ik in se, Thierry, sn telefoon. Ik sag niets freemds, dat ken ik je wel fertelle.

Je ken je wel indenke, dit befiel me maar niks,

Thierry Bidet solo        Belinda on interactions 

Ik moet je iets fertelle..
Ik hield et niet meer; met die swarte haar tusse me fingers confronteerde ik Thierry. Ik ferwachtte dus een biech oofer een slippertje, desnoods dattie iemand in nood onderdak had geboode. Maar dat was et niet. ‘Ik moet je iets fertelle,’ begonnie. Ik ken je fertelle, me hart stond eefe stil.

Crossdressing
Die aafond hoorde ik foor t eerst oofer crossdressing: et ferlange om tijdelijk fan t andere geslacht te zijn. Et hat niets met travestie te make en Thierry is de folle honderd procent hetero. Stomferbaasd was ik. Ging dit oofer Thierry ? Me rots? We hadde altijd een prima seksleven gehad. Murw ging ik slape, ken ik je wel fertelle.

Vertrouwe kwijt
Toen ik et de folgende dag googelde, leerde ik dat crossdressing frij onschuldig is. Toch was ik woedend, t sat me freeselijk dwars dat Thierry me nooit eerlijk oofer se ferlange had durfe fertelle. Ik dag dat we alles deelde, fertrouwde hij me dan niet genoeg? Ik was so teleurgesteld en bang foor t onderwerp dat ik se aanrake de eerste tijd niet ferdroeg, getferdemme so een nicht.

Ordinaire lere rokjes
Pas na een maand of drie raakte we weer in gesprek. Ik sat met so fele fraage. So wilde ik wel es wete offie wel es me kleding had gebruik. Thierry ontkende. Wel hattie een ouwe lippe stift uit de vuilnisbak ‘gered’ en gehouwe. Se kleding, fooral ordinaire leren rokjes, lingerie en die pruik, bewaarde hij in een oude sporttas op solder. Huilend liet de slappe lul t me sien, fol schaamte omdat ik em had betrapt, en tegelijkertijd doodsbang dat ik m sou ferlaate.

Jacky
Thierry en ik sijn toch bleife praate, maar wat fin ik et nu af en toe een slappe miet. Ik wilde em begreipe, hoe is t toch mogeluk....hoe moeiluk ik t ook fond. En we hebben afspraake gemaak. Een aafond per twee maande logeer ik bij een friendin of me moeder en wordt Thierry Jacky, want so noemtie sichself dan. In frauekleding chattie foor se computer met andere crossdressers. Dattie sichself daarbij befreedigt, allah sjaak swart is groot, moettie self weete, ik denk er gewoon nooit aan, hep van friendinne wel ergere ferhaale gehoord, fan rubberre poppe tot geraamtes met sachte plastic bekleding met kunstkut en plastic lere elektriese stoele toe, ja egt.

Ik heb t selfs liefer so dan dattie egt freemdgaat. Nog steeds fin ik t freeselijk om me me man foor te stelle in een panty met hakke en felrode lippe. Ik hep t er niet foor oofer om Thierry kwijt te rake om se fetisj, maar wil dr ook niks mee te maake hebbe. Thierry segt dat dit voor hem genoeg is, fertelt me regelmatig dat ik de meest fantastische vrouw ben die die sich kan wense. Dan stokt mijn adem een kort moment en laat ik alles los, want Thierry is toch so feel meer dan Jacky. En door deze erfaaring hep ik geleerd dat echte liefde alles overwint. So is dat. Akelig idee fin ik et wel, et hep toch iets in me stuk gemaak, dat mag je best wete, ik fin et bedroefend, bedroefend, alsof ik tog niet genoeg ben of so, maar aan de andere kant, liefer so, eerlijk, wat ken et eigeluk schele, wat niet weet, wat niet deert sei me ma altijt en ik ben tenminste gelukkig niet so. Dat ken ik je wel fertelle.
Sjaak Swart foor Belinda Bidet 

@@

aska

sjaak swart❣  

Ok, i΅ll give itta a shotta

powerrrr from poland you call me

i wonder why you do not have any courage against real capitalist crooks

cowardice, no justice

weil sie keinen schwanz haben und keinen chance

wie soll ich das denn sagen

a sexuell

compared to me

more positive ?

I am writink, i will come up with somethink


later


bye


aska


ich nennte dich sau nummer vier

menno i wish you could speak and specially write german like i do

the nobel price for everythink would be mine, ours ?  

you cannot stand, walk or be in the shadow of my doggy

but i do not need no nobel prize 

having caesar, jesaja, Jc, Elvis, Einstein, Bach, Steve Jobs had  

huntress of the dead head hunter, 

for i am aska joanna, beauty goddess of the grateful dead

~~~~

Lately i was in a hotel in italy and george clooney changed the sheets for me in or on the bed, the only thing he is good for. He kept on saying, the lousy little italian, who can act a tiny bit : 

Miss Aska, miss Aska , i change , si si si per lei bellezza aska joanna solamente per lei bella signora , i putta clean shit onna bed. Clean shit, i putta clean shit onna bed. 

Stupid George i said, you call that sheet, you sheep shit. 

Ah si ah si, i putta clean shit onna bed for you, my empress, my ultimate dream and love 
for death is a release 

That cheap shit, that goat, that moron italian was never able to satisfy me 
so i say giorgio, italian stupid dumb clowney 
fik off, fok off, fick wek, sod off, downie
brad shit you call him pitt managed to, once, then i dumped him to those ugly american cows
angelina end whats her name, those two dumb blonde scheisse cunts, jennifer anusTom 

and gwyneth palthrows

ok, bye, i had enough, not my cup of tea this,  aska 

For the love of animals, 

DREIGENDE DIEREN

In het verleden heb ik van deze plaats betoogd, dat de dierenwereld een gevaarlijke bedreiging aan het vormen is voor het leven der mensen op deze kleine aarde. Ik wees toen in dit verband op het angstaanjagende opdringen der insecten en staafde dit met tal van onheilspellende feiten. Maar reeds diezelfde tijd waarschuwde ik, dat ook de zoog- en eierleggende dieren het een en ander voor ons in petto hielden.

En nu konden we dan in een krant lezen, dat een uit een Amsterdams café komende aap een passerende dame in haar been heeft gebeten. Dit bericht (dat komisch zou zijn, als het hier niet om zo'n ernstige zaak ging) verdient meer aandacht dan het tot nu toe in de pers heeft gekregen. Ik ben tenminste in geen enkele krant de waarschuwend opgeheven wijsvinger van een hoofdartikel tegen gekomen en ik meen dan ook te kunnen stellen, dat de pers in dit geval haar voorlichtende taak niet heeft verstaan. Dit mag onbegrijpelijk genoemd worden.

Laten wij gezamenlijk -onder mijn voortreffelijke leiding- de feiten nog eens recapituleren. Het betreffende dier holde het café uit, zag een been, hapte toe en veroorzaakte hierdoor een beenwond en onherstelbare schade aan een kous. Deze gebeurtenis alleen al lijkt mij van voldoende afgrijselijkheid om ieder zinnig mens tot nadenken te stemmen. Maar het bericht ging nog verder. Deze kwaadaardige aap was geen 'caféklant', zo meldde men ons, maar behoorde toe aan de baas van het etablissement. Bij het vernemen van dit feit neemt onze ongerustheid eerder toe, dan af.

Immers, als het dier een caféklant was geweest, had men zijn agressiviteit nog kunnen toeschrijven aan buitensporig alcoholgebruik. Maar deze aap woont in een café, gaat dus dagelijks met alcohol om en het is daarom hoogst onwaarschijnlijk, dat hij de waarheid zou spreken indien hij dronkenschap als excuus voor zijn misselijke daad zou aanvoeren. Nee, hier was eerder sprake van welbewuste vijandelijkheid jegens het mensdom. Deze aap behoort tot de commando troepen van het dierenheir, die uitmunten in snelle, onverwachte acties.

Wat kunnen wij doen om ons te beveiligen tegen de dierenwereld, die ons in getalsterkte -en naar ik vrees ook reeds in slimheid- verre overtreft ?

Als praktische maatregelen liggen m.i. voor de hand :

i) Intensieve patrouillediensten in en om de dierentuinen van ons land.

ii) Strenge bewaking van zg. dierenwinkels -wellicht kunnen de noodwachters hiervoor worden ingeschakeld.

iii) Een verbod voor het importeren van dieren.

iv) Het bevorderen van de export van dieren.

v) Een landingsverbod voor vogels -bij overtreding van dit verbod mag men niet terug schrikken voor het geven van langdurige kooistraffen.

vi) Een stopverbod voor vissen -zij dienen zo snel mogelijk door te zwemmen naar ons land niet toebehorende wateren.

vii) Het intrekken van alle werkvergunningen voor poezen, honden en andere huisdieren.

Vooral dit laatste punt acht ik van zeer groot belang. Sinds eeuwen zijn poezen, honden enz. bezig zich een onmisbare plaats te verwerven in de Nederlandse huiskamer. Zij dragen pantoffels en kranten aan, lebberen kliekjes op en zorgen voor 'gezelligheid'. Het spreekt voor mij vanzelf, dat zij deze vernederende werkzaamheden niet uit mensenliefde verrichten. Zij wachten hun dag af. En als die dag gekomen is, zal ons land van binnenuit, vanuit de huiskamer, veroverd worden !

Dan zal die gezellige mopshond zich ontpoppen als een grommend, vleesverslindend monster, uw dikke, betrouwbare lapjeskat springt u naar de slikkende keel, terwijl uw schildpad zich zwijgend maar vastberaden tegen uw been werpt en u op de vloer smakt, waar u een willige prooi wordt van uw kwinkelerende parkietjes en tortelduifjes.

Doeltreffender echter dan alle maatregelen is onze voortdurende waakzaamheid. Vertederde uitroepen als: 'Kijk poes nu weer eens enig doen !' zijn uit den boze in een tijd, waarin ons voortbestaan als mens op het spel staat. Beter kan men zeggen: 'Ik heb jou door, vader', als het dier heupwiegend en spinnend op u af komt lopen. Opmerkingen als deze zullen niet nalaten verwarring te zaaien in de gelederen van de tegenstander.

Moge de apenbeet, ook in gezaghebbende kringen, niet misverstaan worden. Hij is een teken aan de wand.

Romke Kampert 2004  Remco Campert is still alive !

Duiven

Vroeger stond alles vast, dat was wel zo plezierig. Daar had je bijvoorbeeld de duiven op het San Marcoplein in Venetië. Vele foto's zag je daarvan. Je zag er een zwerm duiven op, met als middelpunt een arm, oud vrouwtje dat de duiven voederde uit een puntzak (dat oude vrouwtje was altijd arm en spaarde eten uit haar mond om duivenvoer te kunnen kopen; waarom dit zo moest zijn wordt duidelijk als men zich een rijk, oud vrouwtje voorstelt. Die heeft wel wat anders aan haar hoofd. Behalve armoede werd zo'n vrouwtje ook vaak een milde debiliteit aangewreven. Ook dat is begrijpelijk: iemand bij zijn volle verstand gaat geen duiven staan voeren).
Toch begaven we ons met kloppend hart naar Venetië, voor de kanalen en de gondola's, maar diep in ons hart wilden we de duiven zien die mais uit de hand pikten. We betraden het San Marcoplein, zagen wel tien onder de duiven zittende vrouwtjes, die je tegen vergoeding mocht fotograferen, en verlieten tevreden het ondergescheten plein.

In Nederland waren duiven schuwe vogels, die je af en toe in het bos hoorde koeren. Deze toestand is lelijk veranderd. Ik heb het aan zien komen en de waarschuwende vinger herhaalde malen omhoog gestoken, maar iedere keer dacht men dat het om een grote pils ging. Het is ook eigenlijk begrijpelijk dat niemand erop was voorbereid, zo sluipend is de opmars van de duivenhorden geweest. Toen de migratie eenmaal goed had doorgezet viel zij niet meer te stoppen, er was trouwens niemand die daar aanleiding toe zag. In geheel West-Europa duiven, duiven, duiven. Behalve in Frankrijk, daar eten ze alles wat beweegt of lijkt te bewegen, dus ook duiven. Ik heb trouwens eens een Franse kennis op bezoek gehad die, uit mijn raam kijkend, de eendjes vreedzaam in het water zag dobberen. Hij verslikte zich, liep rood aan, en toen hij weer tot spreken in staat was zei hij: "Die kun je eten ! Wisten jullie dat niet ?"

Voor mij kwam het breekpunt toen ik een half jaar geleden met de fiets over een duif heen reed en tegen het asfalt smakte. Na zes weken kon ik weer enigszins lopen en begon onmiddelijk plannen te smeden. De stadsduiven moesten weer schuw worden gemaakt, maar hoe, dat was de vraag.
Na alles overdacht te hebben kwam ik tot de slotsom dat er binnen de wet maar weinig te doen viel. Het enige dat me overbleef was duiven in het voorbijgaan een schop te geven. Geen harde schop, meer iets tussen een duw met de voet en een schop in. Zonder uitstel begon ik met de uitvoering van mijn plan. Helaas viel mijn eerste schop door het nog ontbreken van het juiste maatgevoel wat hard uit, de duif vloog met een boog door de lucht en bleef met zwoegende borst zitten waar hij was terecht gekomen. Had je de mensen moeten horen ! Dierenbeul was nog de zachtzinnigste term die werd gebezigd en het had een haar gescheeld -ik riep snel dat het een ongelukje was geweest en begon haastig die duif te aaien- of ik had flinke klappen opgelopen. Een wijze les. Voortaan schopte ik de duiven alleen in het donker of als er niemand in de buurt was. Maar dan haalde ik ook flink uit om alle verloren gegane gelegenheden in te halen, niet zelden stoven veren in het rond.

Toch was die eenmansactie onbegonnen werk. Het is me duidelijk geworden dat alleen als iedereen die duiven constant een schop geeft enig resultaat te verwachten is. We moeten dus eendrachtig aan deze taak beginnen en niet wachten tot er doden zijn gevallen. We moeten de handen ineenslaan en voorlopig, waar het de duiven betreft, de heersende dierenliefde even vergeten. Trap ze terug naar de bossen ! Denk aan de toekomst van uw kinderen. Maak de stad weer leefbaar. Let vooral ook op de man of vrouw die voor u loopt, onthoud welke duif die heeft geraakt en kies dan een ander. Zo krijgt iedere duif vroeg of laat zijn educatieve schop. Lach gerust goedmoedig als iemand misschopt en gegrepen om zich heen kijkt. Als iedereen van harte meewerkt zijn we binnen een jaar van die volgevreten monsters af. En een nieuwe generatie zal weer met ontroering naar de duiven op het San Marcoplein kunnen kijken.

Bob den Uijl is still alive, 1972

https://manonspiderburg.blogspot.com/search?q=bob+den+uijl

https://levendgestorven.blogspot.com/search?q=bob+den+uijl

Zakenman en muis

 De zomer was een beetje een slappe tijd. Het zakenleven maakte een verlepte indruk. Ik ging niet met vakantie. Wel bracht ik mijn openingsuren aanzienlijk terug. Soms bleven de rolluiken voor mijn winkel dagen achtereen gesloten. Achter die luiken deed ik vage pogingen om wat orde te scheppen in het magazijn. Ik begon aan een inventarislijst, maar gaf dat halverwege op, omdat me niet precies duidelijk was wat ik er wel of niet op moest zetten. Behoort een half af gedicht ook tot de inventaris?

Naar het zich laat aanzien en voelen is de zomer zo goed als voorbij.Soms kun je de herfst al ruiken. De bladeren van de kastanjeboom in de tuin achter de winkel verbruinen.Voor deze zelfstandige zonder personeel breekt weer een tijd van bedrijvigheid aan. Er zal aangepakt moeten worden, wil ik de zaak gaande houden. Een faillissement achter gesloten luiken  en de geraniums  ligt niet in mijn bedoeling.

Zoals ik al eerder vermeldde, heeft de Kamer van Koophandel mij, of ik wilde of niet, ingeschreven als lid. Dit zou allerlei voordelen hebben voor mij als eenmanszaak. Daar heb ik weinig van gemerkt. Tot nu toe is mijn lidmaatschap alleen een kostenpost. Maar van de week ontving ik een brief die ongetwijfeld een gevolg is van mijn lidmaatschap van de KvK. De brief is van Bloomberg Businessweek. Mijn ondernemershart klopte vol verwachting. ‘Dear Sir/Madam’, heft Bloomberg aan. Hij verkeert in het onzekere over mijn geslacht en laat, uiterst wel willend, de keuze aan mij over. Dan komt de zin die me deed stijgen in eigen aanzien en die ik nog nagloeiend van trots hier overschrijf: ‘You are among a select group of international business leaders who qualify for a very special offer from the new Bloomberg Businessweek.’ Dringt het tot u door? Zal ik het nog een keer overschrijven? Deze eenvoudige zzp’er maakt deel uit van een keurkorps van de internationale zakenwereld en is daar zelfs een leidende figuur in. Die Bloomberg weet waarover hij het heeft. Die kun je om een boodschap sturen. Enfin, hij kan niet stuk in mijn ogen. Eindelijk iemand die me op mijn juiste waarde schat. Het heel speciale aanbod houdt in dat ik me voor 73 euro op zijn blad kan abonneren. En alsof dat al niet genoeg is, geeft Bloomberg me ook nog een cadeau, gratis en voor niks. En wat is dat cadeau? ‘A FREE Travel Mouse!’

Daar heb ik nu altijd naar verlangd als ik in vreemde steden in eenzame hotelkamers zat. Geen muis in een kooitje, maar een vrije muis die van reizen houdt. Die altijd klaar staat met zijn knapzak om met mij te vertrekken naar onbekende oorden. Ik hoop dat het een niet al te kleine muis is. Dan kan ik gezellig met hem op de bank zitten en mijn arm om zijn schouders slaan als we ‘s avonds laat voor de televisie zitten in de onpersoonlijke hotelkamer. Overdag zwerven we door de stad, piepend van genoegen, bezoeken musea waar we muisstil zijn. En we gaan samen shoppen. Ik koop was voor zijn snorharen, een fluwelen hoes voor zijn staart. In een achterafbioscoopje zien we alle films van Mickey Mouse. Ik verzorg hem als hij bij een ongelukkige val een muisarm oploopt. Mijn vrije muis, door Bloomberg gebaard.

Zoals u merkt: ik stel me er veel van voor. Ik zit alleen met één probleem: hoe vertel ik het de poes?

Remco Campert, 2010