Marilyn Monroe
“There's only one rule you need to remember: laugh or smile at and with everything and forget everybody else! It sounds egotistical, but it's actually the only cure for those suffering from self-pity.”
“When you see what some girls marry, you realize how they must hate to work for a living.”
― A Guide To Melania
Sterf snel, lelijk verwaand verrot doods smerig stupide kutkreng, sterf pijn lijk rottend zuur bitter schijtwijffie, dood, dood, dood aan besmette lijke liegende laffe hatende nsb nazi vvd ss kutkrengetjes zoals dat lafste smerigste mammonkanker trutje barbara van de griend 🧟♀️☠️, je gaat eraan, miezerige viezige wezenloze geestloze zombie, dement en blind het graf in voor die verrookte verzuurde doodzieke lelijkste kutharses, knal, daar reed een tram tegen dat bange angstige hatende lege mormeltje met dr calimero kutbekkie, bam, een scooter tegen het misbaksel, struikelt die kromgetrokken vogelverschrikker en valt ze op dr rotte schijtbek en druipen dr drol hersens eruit, another dead sick calimero cunt gone van het roddelende liegende kleinzielige klein burgerlijke kliekje vvd ss ouwe jonge krengetjes, het stelletje angstige bange laffe hatende pestende domme geeste lijk doodzieke nitwits bij elkaar .. bijzonder akelig om die pestilentie de afgelopen 6 jaar te zien 🧟♀️☠️🤮
Tsk, tsk, die hoogepeentjes, altijd zo wraakzuchtig, geef mij maar verschrijver .. overwegende dat het met meer dan 60% geïnfecteerden of besmetten bij de overheid en bedrijfsdodeleven nooit meer goed komt, dat is voorbij .. als de negatief genoemden en entourage nu dood vallen, dan is er een goede en betere wereld gewonnen .. to turn the tables, de rollen omdraaien, leger, politie en goede echte mensen keren zich tegen die door en door verrotte verwaande doodse smerige stupide ratte varkenss kippen krengen. Ondanks dit alles, voel je goed, voel je goed, vraag me niet hoe je dat doet. Je ne suis pas heureux, mais je me sens bien. Patterns en rolpatronen doorbreken zonder teveel lawaai of aandacht trekken .. met een gemeende oprechte (glim)lach, focus on love, not hate and fear while showing how pestilent they are.
Pestilentie issie nieuwie woordie vanhemmie .. hopie dattie stoppie herhalie navelstarie en focussie oppie love energy
Strepy
Nou zat ik onlangs in het café bij het gemeentemuseum te genieten van een cappuccino als er plotseling een dame halt houdt en vraagt : “Bent u verschrijver ?” Je schijnt mensen te hebben die in zo’n geval zeggen dat ze een broer zijn of een rare taal gaan praten of er meteen op los slaan, maar dat vind ik flauwekul, je bent waar je naam voor staat. Ja, knik ik vriendelijk. “Dag”, zegt ze warm en ze loopt het terras op. Ik ben genoeg in mezelf geïnteresseerd om me af te vragen hoe dat nu verder zal gaan, eenmaal thuis, bij familie of vrienden.“Jongens, luister eens, ik was in het gemeentemuseum en wie denk je dat ik daar zag?”
“Geen idee. André van Duijn ? De koningin ? PiggyWilly ? Vogelpoep ? Youp van het Hek ? Kees van Kooten ? André Rieu ? René froger ? Barry hep Astma ? Maan ?”
“Nee, allemaal mis....zal ik het dan maar zeggen : verschrijver !”
Allen roepen ze nu door elkaar heen, juichen, klappen, waarbij sommigen niet schromen om op hun handen te gaan staan, terwijl anderen elkaar in de armen vallen of op de schouders slaan en het op een uitzinnig wuiven, dansen en schreeuwen of zingen zetten.
“Wablief? Wie? Waar? Au! Heet die niet eigenlijk peenendaal ? Wie gaat er morgen mee vissen ?! Hoor ik daar de ijsco man of vuurwerk ?! Terwijl jij verschrijver zat op te geilen heb ik die klote IKEA kast in elkaar gedraaid ! Of gezet. Als ze maar wifi hebben op gran Canaria ! Of gingen we nou naar Tenerife ?”
Een keer was ik in Firenze en stond iets te drinken bij “da Mario e Marina” en was me juist aan het afvragen waarom silvio berlusconi hier eigenlijk altijd kwam toen Sting en gevolg binnentraden. Stingk -zo mag ik hem wel noemen- bleef pal achter me staan en raakte mijn elleboog aan ! Die kans had ik natuurlijk moeten aangrijpen. Mijn openingszinnen hadden kunnen variëren van “ja, ik vind ook dat je met je ellebogen regelmatig tegen iets aan stoot”, "teveel protestanten, katholieken en vrouwen hebben het achter de ellebogen, zijn laf achterbaks en zij werkt ook al met dr ellebogen" tot “Hee zeg, kijk een beetje uit !” Wie weet was er een warme vriendschap ontstaan zodat ik me bij concerten óók met de andere vrienden achter op het podium kon ophouden, met een verveeld gezicht zonnebadend in de glorie van de meester om van tijd tot tijd als het echt spannend werd een rinkelinstrument op te pakken en dit nonchalant (maar met een ongelooflijk gevoel voor ritme) tegen de zijkant van mijn dijbeen te slaan.
Waar is Remco Campert ? Goh, Remco Campert had in zijn armoedige jaren net zoals Albert Vigoleis Thelen een achteraf kamertje in de helmersstraat, amsjterdam.
‘s werelds geknakte strohalm
De aardige vriendelijke Syrische jongen Loay in de ict winkel op het de Savornin Lohman plein vertelde dat de broer van assad goed was in paardrijden.. er was iemand beter en de broer van assad werd tweede, 35 jaar gevangenis volgden voor de snelste paard rijder van Syrië, 1980 t/m 2015 in de gevangenis op grond van valse beschuldigingen (net zoals erdogan nu doet) en Syrische gevangenissen, daar word je gemarteld net zoals guantanamo bay (waar tegen obama veel te weinig gedaan heeft) of een gevangenis in el salvador, Turkije en zuid Amerika van de lll vvd ss greedy mammonkanker krengen.
Het klinkt vrij drastisch, maar in Nederland hebben we een vergelijkbare wet: de koppelingswet. Nee, in Nederland worden mensen zonder verblijfstatus niet dood verklaard, maar de koppelingswet zorgt er wel voor dat mensen zonder status moeilijker medische zorg krijgen en geen uitkeringen kunnen krijgen. Het yesilgoz wilders faber proto fascistische onmense lijke mammonkanker beleid.
"Het is een verstervingsstrategie", zegt hoogleraar economische en sociale geschiedenis Marlou Schrover van de Universiteit Leiden. "Het is eigenlijk het uitdrogen van de mogelijkheden om werk, een woning of medische zorg te vinden, zodat je je uiteindelijk toch bij de autoriteiten moet melden."
"Het klinkt in het geval van Amerika net iets wreder", vervolgt de hoogleraar. Dat heeft onder meer te maken met de term 'dodenlijst'. "Dat klinkt natuurlijk wreder dan in Nederland."
Met deze maatregel worden volgens de hoogleraar de rechten van de mens tegenover de soevereiniteit van staten gezet. Want hoewel mensen het recht hebben om naar een ander land te vluchten, heeft een land ook het recht om te besluiten wie er mag verblijven, mits is voldaan aan voorwaarden van toetsing van recht op een verblijfstatus.
Je kunt bijvoorbeeld geen mensen weigeren uit de EU, of mensen die recht hebben op gezinshereniging of een vluchtelingenstatus. "Maar als je dat getest hebt en ze hebben die rechten niet, dan kun je ze weigeren."
Door iemand zonder status geen toegang tot financiële middelen meer te geven, wordt die persoon haast wel gedwongen zich te melden. De autoriteiten plaatsen hem of haar dan waarschijnlijk in vreemdelingendetentie, om daarna uitgezet te worden. "En uit Amerika hoor je ook wel dat de vreemdelingendetentie zo slecht is dat ze liever zelf teruggaan naar hun land van herkomst."
De regering-Trump heeft aangekondigd tientallen miljarden dollars te willen uitgeven aan het uitzetten van immigranten, zegt correspondent Mouthaan. "Ze willen gigantische detentiecentra bouwen en het heel moeilijk maken om zonder verblijfsvergunning in Amerika te blijven."
Dit zijn juridische schijnheilige woorden, de praktijk is de smerige schandalige vvdpvv ss lll mammonkanker aanpak door en van krengetjes zoals melania en donald trumpoetin. Waarom niet het omgekeerde rechtevenredig gelijkwaardig : melania, donald trumpoetin, wilders, yesilgoz, faber en zo voorts in een detentie centrum met die verwaande verrotte doodse smerige stupide rotkoppen, de enige gedachte daarbij : behandel andere mensen zoals je zelf behandeld wilt worden, weg met hatende bange laffe angstige stupide krengen van ongelijkheid, hebzucht, bezit, gevangenschap, egoïsme, benefit the rich, harm the poor.
Somebody needs to know the time, glad that i’m here. You can leave with only what you bring .. dat is een groot probleem, rutte wilders yesilgoz van der plas omtzigt van de griend neeterbraaksma trumpoetin brengen helemaal niets, alleen maar halen en rancuneus hatend bang inhalig greedy vernielen, de ijdele vvd ss moordende mammonkanker.
Frank Kalshoven: de naakte ambtenaar (geschreven rond 2000)
Piet Vroon : Managen : beheersen
Het maken van machines droeg bij aan het idee dat de wereld als voorspelbaar en beheersbaar apparaat functioneert. Die gedachte vinden we terug in uitdrukkingen als “maakbare samenleving”, een “beheersbare organisatie”, en een “geleide economie”.
De beheersingsgedachte is voor veel managers en bestuurders een motief om kil cynisme aan de dag te leggen en hun medemensen zo onbeschoft mogelijk te behandelen. Zij zijn immers “de baas” en hebben de zaak “in de hand”. Mannen hebben daar trouwens meer last van dan vrouwen en gelovige mensen vertonen deze “illusie van controle” gemiddeld gesproken vaker dan agnosten of atheïsten.
Het woord “illusie” is hier op zijn plaats. Veel systemen functioneren in de werkelijkheid niet op basis van regeltjes en zijn evenmin via regels beheersbaar. De rijksoverheid smijt naar schatting per jaar vijftig miljard EUR weg aan zinledige activiteiten en beleidsnota’s die op niemand indruk maken.
Over de manier waarop je organisaties zou kunnen organiseren bestaat interessante literatuur, bijvoorbeeld van Ricardo Semler en D. Quinn Mills. Essentieel in bedrijven is dat mensen het naar hun zin hebben in hun werk, dat zij in de gaten hebben wat er in hun omgeving aan de hand is, dat zij een gevoel ontwikkelen voor wat de markt “wil” en dat zij tevens de mogelijkheid hebben veranderingen door te voeren. Dat kan alleen als een hiërerachisce organisatie met een loodzware quasi-beheersende top wordt vervangen door een kleinere “plat” georganiseerde clubjes met grote verantwoordelijkheden en bevoegdheden.
Als je het bedrijf goed wil laten inspelen op de markt, moet je ook de besluitvorming in belangrijke mate leggen bij mensen die het meeste contact hebben met de markt en dat is als regel niet de “manager”. Als je iemand bepaalde taken geeft, dan moet je ook de daarbij passende verantwoordelijkheden bij diezelfde persoon leggen, en niet de taak en verantwoordelijkheid over verschillende afdelingen splitsen.
En als je wilt dat iemand het gevoel krijgt dat zijn gedrag ergens goed (of slecht) voor is, dan moet je dat tot uitdrukking brengen door mensen de consequenties van hun doen en laten te laten ervaren, tot en met een maandelijks uitgekeerde winstdeling. Tenslotte kan persoonlijke verantwoordelijkheid slechts vorm krijgen als talloze dodende regels worden afgeschaft. Wie immers een reglement heeft, verzint niets meer en neemt geen initiatieven.
Ook de rol van de “manager” is in een dergelijke organisatie een heel andere; hij is geen “toezichthouder” en “regelgever” (u dient…), maar een soort coach die bij voorkeur geen eigen kamer heeft en daardoor er soms achter komt wat er in zijn bedrijf allemaal gaande is. En medewerkers worden steeds meer hun eigen coach, nu ze vaak (altijd ?) beter weten wat er moet gebeuren dan de “manager”.
Deze organisatievorm is te prefereren. Werknemers worden liever serieus genomen dan dat zij slechts geacht worden blafmemo’s te lezen en ontslag van een groot aantal yuppen met lease-auto’s maakt de bedrijfsvoering goedkoper; beslissingen worden beter genomen en sneller uitgevoerd doordat degene die de besluiten neemt ze ook in daden omzet, en zo kunnen we nog een hele waslijst geven.
Piiet Vroon in 1990
Organisaties
Onlangs lag bij een kopieerapparaat een titelblad waarop stond: “de lerende organisatie”. Dat is een misverstand: de meeste organisaties zijn zo opgezet dat zij niets kunnen leren. De boel zit in elkaar op een manier die strijdig is met de wetten waaraan het menselijk gedrag gehoorzaamt.
Een hoogleraar bedrijfskunde vroeg zich af waarom individuen vaak intelligent handelen, en waarom bij grote groepen bijna altijd sprake is van een soort verstandeloosheid die wordt vertaald in rare beslissingen.
Zo hebben we bij bedrijven (en niet in de laatste plaats ziekenhuizen) de neiging te denken “hoe groter, hoe beter.” Vaak (altijd) is het omgekeerde het geval. Grote organisaties splitsen verantwoordelijkheden, men kent elkaar slecht, het geld zit in een verborgen naamloze pot, en het “management” heeft de neiging om alles in de hand te houden door middel van talloze reglementen die hoofdzakelijk overtreden worden.
Een man die in ons land op een vergelijkbare manier als Ricardo Semler te werk ging, is E. Wintzen. Hij leidt een bedrijf dat 25 jaar geleden begon als een eenmanszaak en 10 jaar geleden 3500 mensen telt. BSO Origin. Wintzen heeft de wind mee gehad, maar dat geldt ook voor veel concurrenten die inmiddels failliet gingen of stil bleven staan. In het blad Economische Statistische Berichten zette Wintzen zijn visie nog eens uiteen.
In gezinnen en kleine groepen is het vanzelfsprekend dat onze taken gekoppeld zijn aan onze verantwoordelijkheden. Mensen functioneren goed als zij weten waarvoor zij moeten zorgen en als zij resultaten van hun handelen kunnen zien. In bedrijven en organisaties is dat niet anders. De werknemers moeten iets ervaren van het verband tussen hun gedrag en de lotgevallen van het bedrijf. “Het sloepenmodel” kan dat principe illustreren.
Op een groot schip heeft elk bemanningslid een taak die in het oog wordt gehouden vanuit de bureaucratie. Als het schip vergaat, stapt men in kleine aantallen in een sloep, wat betekent dat het verband tussen taak en verantwoordelijkheid opeens zowel hel anders als veel duidelijker wordt.
Schoonmaakbedrijven zijn ook een illustratie. Soms zorgt een persoon voor de vloeren, de ander voor de asbakken, de derde persoon reinigt de vensterbanken. Het resultaat is vaak dat slecht werk wordt afgeleverd. Dat wordt beter als één persoon de verantwoordelijkheid krijgt voor de hele kamer. Zo’n type taak heeft ook als voordeel dat het resultaat gemeten kan worden, wat binnen een grote organisatie vaak nauwelijks mogelijk is.
Om dit soort redenen heeft Wintzen zijn bedrijf opgedeeld in tientallen kleine werkmaatschappijen die vrijwel zelfstandig zijn. Een groot bedrijf bestaat dus als het ware uit veel kleine bedrijfjes. Stafafdelingen zoals personeelszaken en marketing bestaan niet. Dat is ook niet nodig: elke “cel” of “sloep” zoekt het maar uit en zorgt ervoor dat hij/zij overleeft in een raamwerk van algemene ideeëen. Elke maand komt men bijeen en bespreekt hoe de vlag erbij staat. In een groot bedrijf kom je er eventueel pas na veertig jaar achter dat de boel is vastgelopen (philips).
Dit principe leent zich voor meer toepassingen. De kredietverlening bij banken is in de handen gelegd van een aantal groepjes die elkaar adviseren. Het gevolg is dat een mislukking altijd afgewenteld kan worden en dat niemand ten volle verantwoordelijk is voor kredietverlening. Aan het besluit zijn immers nog tal van mensen te pas gekomen.Van fouten wordt in dit geval niets geleerd doordat niemand de fout ervaart als consequentie van zijn handelen.
Ook de (rijks) overheid is een voorbeeld, te meer omdat hier nog een probleem speelt. In geval van slecht management en geldwegsmijterij is er immers niets aan de hand. De hoeveelheid geld is bijna oneindig. Denk aan het gemak waarmee miljarden worden binnengesleept door accijnzen een dubbeltje te verhogen.
Wat te doen ? De rijksoverheid opblazen en vervangen door kleine eenheden ? Misschien wel, met bewaking van behoorlijk bestuur en het wegsturen van leidinggevenden die niet functioneren. Ook de universiteiten horen in dit rijtje thuis. Ze zijn te groot. Hef ze op of maak er kleine eenheden van.
Maar helaas, omdat bijna iedereen dol is op macht over zoveel mogelijk mensen, zal er niets gebeuren. Dat is jammer van de verspillingen van rond de vijftig miljard EUR die ontstaan doordat niemand geconfronteerd wordt met de consequenties van zijn of haar daden.
Management
Managers zijn muisgrijze mannen die het land veelal onveilig maken in muisgrijze BMW’s of zwarte Mercedessen. Zo nu en dan komen zij wegens het naar de ondergang voeren van een bedrijf op televisie, waarna ze worden heengezonden met een miljoen aan contanten. Dit beeld is misschien eenzijdig, maar iedereen heeft nu eenmaal zijn beperkingen.
Er bestaan over management bijzondere ideeën. Ricardo Semler heeft een onderneming waarin de werknemers hun eigen werktijden bepalen, zij hebben over alles iets te vertellen en tal van functionarissen stellen hun eigen salaris vast. Bij vacatures wordt niet geadverteerd. Opengevallen plaatsen dreigen bezet te worden door 300 sollicitanten. Semler heeft dat voor elkaar gekregen op grond van drie principes: medezeggenschap, winstdeling en informatie.
Medezeggenschap is vaak een holle frase. De bedrijven zijn vaak te groot en te bureaucratisch om daar iets van te kunnen maken. Semler schrijft, zeer terecht, dat de mens al tienduizenden jaren heeft overleefd door slechts in beperkte kring samen te werken. Hij haakt daarop in door zijn onderneming of de fabrieken op te delen in vrij kleine eenheden. Het resultaat is een veel grotere inzet van de mensen en een forse stijging van de produktiviteit. Een enkel bedrijf in ons land heeft die filosofie ook en groeit tot dusver ook heel snel.
In de tweede plaats veranderde Semler de organisatiestructuur. De organisatie is zo “plat” als een dubbeltje; hij kent dus heel weinig hiërarchie. Mensen worden pas bevorderd als hun medemensen dat goed vinden, en twee keer per jaar worden wederzijdse functioneringsgesprekken gehouden, die kunnen leiden tot het een stapje terug doen van een leidinggevende.
Toen de fabriek of de onderneming verplaatst moest worden, ging het personeel de bus in en koos de op te kopen locatie. Waarom ? De werknemers of de echte werkers moeten het in de eerste plaats naar hun zin hebben. Het gevoel dat men zelf een belangrijke beslissing had genomen, ging samen met een verdrievoudiging van de produktiviteit in vier jaar. Semler gaat nog veel verder. Bij dienstreizen mag men op eigen gevoel van verantwoordelijkheid afgaan en 100 of 200 dollar per etmaal declareren. De kleine kas wordt niet op fraude gecontroleerd omdat je niet 99 procent van de mensen moet vernederen ter wille van een sporadisch geval van diefstal. Na een dienstverband van een paar jaar moet van functie worden gewisseld en nieuwkomers krijgen zelfs geen taak. Zij moeten een flink aantal werkterreinen beproeven en daarna pas een keuze maken.
Zoals aangestipt komen Semlers ideeën voort uit de evolutietheorie. Mensen dragen een heel lange geschiedenis in zich; 99,9 % van de tijd waren wij jagers in kleine groepen. Als je een mammoet zag, had je geen tijd om een leider te benoemen, een organisatieschema op te stellen, laat staan een praatgroep te beginnen. De jagers hadden er bovendien geen zin in te bekvechten over de vraag wie het dier zou doden; iedereen at immers mee. Analoog bestaan Semlers bedrijven uit kleine groepjes, waar de winst iedereen toekomt. Er zijn steeds minder “leiders” of mensen die denken dat ze “leider” zijn.
Een afdeling krijgt een bedrag en zoekt het maar uit. Gelijk delen is steeds het besluit. De “manager” (voor zover aanwezig) krijgt geen cent meer, net zo min als hij indertijd meer van de mammoet kon eten. Op de behoefte van de mensen om snel resultaten van hun gedrag te zien wordt ingeschoten door de winstdeling vele malen per jaar uit te keren. Bovendien krijgen alle medewerkers elke maand de hele boekhouding te zien, met inbegrip van alle salarissen. Begrijpt u niet wat er allemaal staat ? Daar is een snelcursus voor. Als “hoge” functionarissen zich voor hun openbaar gemaakte salaris generen, vinden zij waarschijnlijk dat zij overbetaald worden, aldus Semler, en zoeken zij vanzelf een andere functie in het bedrijf. Meestal zorgen de medewerkers daarvoor en het “management” neemt almaar af in de onderneming van Semler. Steeds minder managers.
De administratie is in zoverre overzichtelijk, dat de kostenplaatsen van 400 zijn verminderd tot 50. Een afdeling marketing bestaat niet. Marketing is ieders probleem. Iedereen kent de kosten, iedereen heeft een maandelijkse balans en iedereen weet dat een kwart van de winst voor hem/haar is. Klaar.
Een ambtenaar directeur bij de rijksoverheid verdient in schaal 16 ruim 100.000 EUR bruto per jaar, een juf of meester op de basisschool verdient 25.000 EUR. Het moet eenvoudiger worden om werkers te belonen en niet productieve mensen qua betaling te verlagen.... Die salarisstructuur moet andersom, een juf op de basisschool en andere echte werkers en doeners verdienen 45.000 EUR, "leidinggevenden" en vele ambtenaren verdienen 30.000 EUR.
Piet Vroon in 1990 (de salaris verschillen zijn veel groter geworden).
Elke dag worden we verrijkt met een aantal controversiële onderwerpen. Wie daar verstand van heeft en er iets over zegt, loopt vanuit de organisatie of het bedrijf waar hij/zij werkt het risico ontslagen te worden.
We verbieden elkaar steeds vaker de hersens te gebruiken en besteden de boel uit aan interim-managers en organisatie-advizeurs. Incompetente juristen en dito “leidinggevenden” kunnen zelf geen deugdelijk besluit nemen, maar laten dat liever aan de rechter of een ander over, die helemaal niet bevoegd is om een besluit te nemen. Ongetwijfeld verrichten zulke mensen buitengewoon nuttige arbeid, maar soms vraag ik me af of al die (krijtjes)pakken en vette lease-auto’s wel nodig zijn. Zo zijn er universiteiten die jarenlang voor enkele duizenden guldens per dag interim-managers inhuren, terwijl zij in eigen gelederen personeel hebben dat zulke mensen opleidt.
Toen ik onlangs mijn olie lekkende motorfiets wilde starten, bleek een vriendelijke geest verdere bodemvervuiling te hebben willen voorkomen door wat papieren onder het blok te leggen. Op weg naar de afvalbak viel mijn oog op de woorden McKinsey and Company, en de titel: “Herwinnen van aantrekkingskracht door versterking van televisieprogrammering; hoofdelementen voor een meerjarenplan van de Nederlandse publieke omroep”.
Het stuk telt veertien pagina’s, die grotendeels blanco zijn, maar volgens een bijgeschreven memo heeft het twee miljoen gulden (1990 geschreven, inmiddels is dat hetzelfde bedrag in EUR) opgebracht. Dat moet dus een onvoorstelbaar knap verhaal zijn. Gauw naar de portier van een omroep brengen. Nee, natuurlijk niet, je kunt een arbeider niet zo maar een intellectueel rapport geven. Zelf bewaren en lezen dus:
“Om in de toekomst haar bestaansrecht waar te maken” Wat is dat nou ? Slecht taalgebruik in de eerste zin ? Kan McKinsey voor vier mille per dag of daaromtrent niet eens Nederlands schrijven ? Je hebt bestaansrecht of je maakt je waar. Pleonasme, net zoals “overnieuw”. Foutief Nederlands ! Het is “opnieuw” of “over”. Overnieuw is geen goed Nederlands, dames en heren. Maar goed, wat valt er waar te maken ?
“De publieke omroep heeft een rijke historie, maar gaat tenzij drastisch wordt ingegrepen een arme toekomst tegemoet. RTL-4 heeft één jaar na zijn start al meer kijkers dan ieder van de publieke zenders en de opmars van de commerciële televisie lijkt nog niet ten einde (…). Als niet snel opgetreden wordt, zal dit tot een onacceptabele verdere verschraling van het programma-aanbod leiden.”
Nou, en ? Wat moeten we met al dat operatiebloed, het geklets over taboes en mensen die god gevonden of gezien hebben bij de EO ? En was Willem I niet onze koning-koopman, en Lubbers naar eigen zeggen minister-ondernemer ? Als de verzuilde zooi in dit land geen kijkers meer trekt, dan heft de boel zichzelf gewoon op.
Maar ja, McKinsey moet voor twee miljoen pietermannen nog dertien pagina’s vollullen, dus dat gaat zomaar niet. Met behulp van “pakkend Nederlands drama, spraakmakende actualiteitenrubrieken en identiteitsprogramma’s van hoog journalistiek niveau (wat in de lieve vrede zijn identiteitsprogramma’s ? wat is een hoog journalistiek niveau ? Hoe meet je zoiets ? Waarderingscijfers ? ) kan een positieve en herkenbare profilering bereikt worden ten opzichte van commerciële televisie”.
En hoe dan wel ? “Het streven moet zijn om een zodanig evenwichtige programmamix te bereiken dat op elk tijdstip publiekssegmenten bereikt worden die variëren qua omvang en interessegebieden. Zie schema B”.
Wat is dat nou ? Schema B bestaat uit een soort asperges, opgebouwd uit “programmatische versterkingen”. Daar moeten we meer van weten.
“Door vergaande structurele samenwerking en coördinatie tussen de zendgemachtigden wordt de weg naar sterkere programmering geopend en kunnen de hiervoor benodigde middelen structureel worden vrijgemaakt”. Godallemachtig, na zes keer lezen snap ik het nog niet, maar zie schema C.
Wij bedienen ons van onder andere de volgende middelen. Meerjarenplanning/informatiesystemen, regelmatige terugkoppeling/bijsturing, bredere invulling programma mix, kostenreductie uitzendproces, aantrekkelijk maken van fusies, verschuiven van cursussen en minderhedenzendtijd (naar momenten waarop het Neerlands bloed in z’n nest ligt), en natuurlijk: effectievere inning omroepbijdragen. Ja, als je zo’n bureau in de arm neemt, zul je wel moeten.
En hoe gaan wij dat organiseren ? Zie schema D.
“RANDVOORWAARDE: aanscherping van programmavoorschrift per hoofdtijdvak”. Snap ik ook al niet. Zie schema E. Weer een partij asperges, maar nu naar beneden wijzend. Er dreigt een financieel tekort ! Wat doen we daaraan ? Zie schema F: “Toevluchtsmogelijkheden”. De minister van W(V)C gelieve tweehonderd miljoen te betalen, en de omroepbijdrage moet omhoog.
Natuurlijk, wat McKinsey heeft durven afleveren is schaamteloze fleuteldreut, maar eerlijk is eerlijk: elke organisatie krijgt de adviseurs die zij verdient. Elke organisatie krijgt advizeurs die eraan verdienen.
Dit is geschreven in 1990 door Piet Vroon.
Verschrijver 2007:
Elk land krijgt de premier die het verdient: “we hebben geïnvesteerd in het denken over de toekomst en die is ons buitengewoon goed bevallen”, aldus jantje petertje bakellende, lijder van het christelijk appèl op 6 januari 2007 in de Volkskrant. En dan had die gelovige lll vvd ss protestantse huichelende hypocriete heikneuter het continu over my cunt ry, my cunt ry .. en reed pruimebekkie voorbij in zijn protserige 100.000 eur Mercedes 🧟♀️☠️🤮 en 1 miljoen mensen laten vermoorden in Irak en 10 miljoen zwaar gewonden met maatjes verhagen, donner, japie hopie stront scheffer, rutte (beide als beloning sekreet generaal bij de navo ) schippers, wilders, thom de graaf, boris dittrich cdavvd’66 2003.. zeer waarschijnlijk heeft vlad poetin de tanks binnen zien rijden in bagdad en dacht hij hetzelfde met Oekraïne te kunnen doen .. wat is het verschil tussen poetin en bovengenoemden .. vlad poetin is net wat verrotter een vriend van assad die tegenstanders laat vergiftigen en vermoorden .. de verschillen zijn te klein en blair, bush en balkenende mammon krengen moeten ook voor het internationale strafhof, smijt ze maar 2 jaar in een gevangenis in Irak, een geringe straf voor moord, doodslag en ruim 10 miljoen zwaar gewonden.
“Er is sprake van voldoende gemeenschappelijkheid. Nu is het de vraag of er genoeg passie is om een duidelijke missie te formuleren.” André Rouvoet, leider ChristenUnie.
“We wilden de diepte ingaan en dat is gelukt.” Herman Wijffels.
succes bij uw speleologische activiteiten, blijf er maar in
Stik Klik
Sinds 1992 heb ik zo’n zeventien rapporten van Berenschot en McKinsey gelezen. Telkens weer dezelfde schaamteloze fleuteldreut. Vaak kreeg ik het idee dat er een basisexemplaar klaar lag en dat er een andere provincie- , gemeente-, bedrijfsonderdelen-, overheidsdirectie-, what-have-you-naam werd ingevuld.
Nota bene de parallel met voorgaande artikelen “kwaliteit” van Ronald Plasterk en “is Kant riskant ?” van Maarten ’t Hart. Het bovenstaande geldt : overal dezelfde lulkoek en kutsmoezen.
Sinds 2002 lees ik die rapporten nauwelijks meer, heel soms de samenvatting en dan zie ik meteen dat er sinds 1990 bijzonder weinig veranderd is. Veel mensen “kicken” op het berenschot en mc kinsey logo. Soms gaan de geldkranen daardoor wijder open en kunnen ze weer meer personeel werven/aannemen. Hoera, weer een trapje hoger op de jacobsladder.
